Op zoek naar de gele pinguïn!

Het plan is vandaag de pinguïns te bezoeken, we hopen dat het haalbaar is deze avond terug te komen op dit fijne plekje we zullen zien. We moeten toch nog een redelijk stukje rijden in vogelvlucht is het niet ver van waar we zitten, maar aangezien er een baai tussen ligt en we dus volledig naar de andere kant moeten naar het schiereiland Otago Peninsula is het nog een behoorlijk stukje.
Vol goede moed vertrekken we, vooral Izabella kijkt er erg naar uit de pinguïns te gaan zien. Ook hopen we zeeleeuwen te kunnen zien. Volgens de borden zouden deze ook te zien kunnen zijn vanaf long Beach echter wij hebben ze jammer genoeg niet gezien. Het plan is naar Sandfly Beach te gaan, hier zou je op eigen gelegenheid de dieren kunnen bewonderen. De weg er naar toe is weer een spannende hoge wegen tussen mooie bergen en rotspartijen maar stiekem ook wel wat spannend met dit grote voertuig! Maar Thomas is intussen zo bedreven met ons huisje op wielen dat alles zonder problemen verloopt. Tot het momenteel dat we nog een kilometer of vier te gaan hebben....er staat plots een bord dat de weg naar Sandfly Beach niet begaanbaar is voor grote voertuigen. Oei en nu??? Zijn we groot?? Ja dat zijn we, maar ook weer geen vrachtwagen....wagen we het erop of toch niet??? We stoppen eerst eens aan de kant van de weg en overleggen met z'n tweetjes wat zullen we doen??? We besluiten uiteindelijk dat we toch eigenlijk echt wel groot zijn, vooral ook erg hoog en daarom vangen we super veel wind wat volgens mij de reden is dat er gewaarschuwd wordt. Geen Sandfly Beach voor ons dus...en nu???
Ergens verderop zijn er ook nog mogelijkheden de pinguïns te kunnen bewonderen echter met een verplichte tour nu ja het is niet anders, daar maar naar toe.
Intussen betekend dit wel enrom om rijden en veel tijd kwijt aan rijden, maar goed alles voor het goede doel! De meisjes kijken nog een nieuw dvdtje en we gaan er voor, door hobbelige weggetjes in de bergen richting vlakke maar spannende wegen naast de zee. Ja, echt letterlijk naast de zee. De zee is amper vijf meter afstand van de weg en de weg slingert om de bergen heen echt prettig vind ik het niet maar als je wat wilt....
Na al het geslingerd komen we dan eindelijk bij de plek waar de pinguïns wonen!!!
We boeken een tour en moeten jammer genoeg nog anderhalf uur wachten voor we mee kunnen, ze adviseren ons nog een klein stukje verder te rijden naar een plekje waar we de albatrossensor kunnen bewonderen. Dat doen we dus maar, nog een stukje verder de bergen in op het uiterste puntje van dit schiereiland waar je echt niet meer verder kan brengen we een uurtje door. Ik start in de camper met een hongerige Boaz, terwijl Thomas vast met de meisjes naar buiten gaat. We zien vanaf deze hoge klif alvast enkele zeeleeuwen, heel veel meeuwen en ook enkele albatrossen boven ons rond cirkelen! Het begint alvast goed.

Dan weer op pad naar de pinguïns, met een klein groepje mensen worden we uiteindelijk hier rondgeleid door een zeer vriendelijke gids die ons veel weet te vertellen over het leefgebied van deze bijzondere gele pinguïn want de enige plek op aarde waar deze beestje nog vrij leven is hier en wij hopen ze te kunnen zien. Na en korte introductie neemt hij ons mee naar het kleine ziekenhuis waar ze hier gestrande en gewonde dieren opvangen, hier zien we alvast drie verschillende soorten pinguïns. Dan gaan we met een bus op pad naar het natuurlijke leefgebied van de dieren. Na een korte busrit gaan we wandelend door dit gebied, we komen eerst bij een plek waar heel wat zeeleeuwen zitten. Het zijn allemaal mannetjes. De zeeleeuw leeft in groepen van een alfamannetje en zijn vrouwtjes de overige mannetjes worden verstoten en op een of andere manier vinden deze zeeleeuwen elkaar hier. Het is erg bijzonder om te zien zeker omdat we ze eigenlijk van zeer dichtbij kunnen bewonderen. Boaz krijgt van dit alles weer eens niets mee, bij slaapt lekker in de drager. De meisjes daarentegen vinden het beide prachtig. Olivia kijkt haar ogen uit en is duidelijk enthousiast en Izabella probeert intussen te tellen hoeveel ze er ziet, hoe langer je kijkt hoe meer je ziet!
Nadat we deze mooie dieren hebben kunnen bewonderen wandelen we verder, we komen een paar keer langs nesten van de kleine blauwe pinguïn voorzichtig kunnen we in hun kleine huisjes naar binnen turen en dan zie je een klein kopje met oogjes naar je terug loeren. De gele pinguïn daarentegen is een zeer verlegen dier om deze dieren te kunnen bewonderen zijn in dit gebied tunnels gemaakt waar wij doorheen lopen, vanaf boven zie je niet dat deze tunnels er zijn ze zijn volledig groen begroeid en gaan zodoende op in het gebied alsof ze er niet zijn. Het is voor ons een complete doolhof onder de grond. We moeten een behoorlijk eind lopen en de passie zit er goed in Olivia op haar kleine beentjes kan het nauwelijks bij houden en Thomas draagt haar door de tunnels het lastige is dat ze niet op zijn nek kan wat een stuk prettiger draagt. Uiteindelijk komen we bij een plekje van een pinguïn die net terug komt uit de zee, we hebben geluk dat we hem kunnen bewonderen vaak komen ze pas aan het einde van de dag terug van zee. Maar deze is vandaag vroeg! We kunnen vanuit een soort ondergrondse houten hutten het diertje volgen, het is leuk om te zien. Jammer is dat de kijkgaten hoog zitten en het voor de kinderen lastig is zelf te kunnen kijken zeker voor Olivia.
In het gangenstelsel proberen we de pinguïn te volgen in zijnplekje. De gids verteld ons dat het Toui is en weet waar zijn nest is, zodoende heeft hij een vermoeden welke kant hij op zal lopen. Door de gangen lopen we zo goed mogelijk achter de pinguïn aan. Totdat meneer pinguïn besluit in de bosjes te gaan chillen....jammer genoeg hebben we er niet meer kunnen bewonderen maar beter eentje dan geen!!!!!
We zien verder nog enkele eenden soorten en lopen dan terug via een behoorlijke klim naar de bus die ons terug brengt bij het centrum. De damtejes ?ogen nog een ijsje uitzoeken en dan gaan we weer de camper in.

Intussen is het al erg laat, helemaal terug naar ons fijne plekje op long Beach zien we eigenlijk niet zitten zeker omdat het een erg vermoeiende weg is om te rijden. We kijken dus liever hier in de buurt om een nachtje te overnachten. Onderaan de berg waar we ons bevinden is een klein dorpje Hamelton bay waar we aan de kant van de weg een bord hebben gezien met mogelijkheden te overnachten voor campers. We besluiten daar dus eens een kijkje te nemen. Het blijkt een erf te zijn van iemand waar je met je eigen camper tegen een kleine vergoeding mag staan, prima dat doen we! Zonhoven we niet langer te zoeken we zijn intussen ook wel moe van onze lange dag en hebben weinig zin meer in een lange autoritten. Eenmaal op het erf zijn we duidelijk niet de enigen die hier zijn gebleven en hoe lager het op de dag wordt hoe voller het komt te staan. Die man heeft het maar goed voor elkaar, het is een mooi zakcentje zo!!

Aan de overkant van de weg is ook nog een kleine speeltuin, Thomas brengt de meisjes er heen terwijl ik in de camper kook en dan na het eten alweer bedtijd voor de dames en onze kleine Boaz.

Boaz zijn nachtjes zijn sterk wisselend, de ene nacht slaapt hij goed de andere wat minder dan is hij vaak wakker. Over het algemeen valt hij wel snel in slaap en slaapt hij dan een aantal uren goed, dus het begint altijd mooi. En rond een uur of zes neem ik hem meestal bij ons in bed waar hij dan vaak ook nog wel weer verder slaapt. Zo vinden we wel onze draai.....de meisjes daarentegen maken er momenteel een beetje een potje van... De eerste dagen verliep het samen slapen eigenlijk prima, terwijl ik Boaz goed en vervolgens in zijn bedje leg deed Thomas de dametjes naar bed. Samen boven in de camper nog een gezellig boekje lezen en dan bleef Thomas er even bij tot de rust was en zo sliepen ze beide prima in. Nu lukt dat even niet meer er is regelmatig ruzie om de deken en vooral Olivia draait en woelt waar Izabella dan weer last van heeft. De rustige avondjes zijn ons dus even niet meer gegund. Meestal kruipt Thomas tussen hen in tot een van beide slaapt, echter vaak is het Thomas die als eerste in slaapt valt en na enige tijd wanneer het wel erg lang stil is maak ik hem weer wakker. En soms als het echt niet lukt, gaat Izabella naar beneden om daar in ons bed te slapen dan lig ik bij haar en Thomas boven bij Olivia het enige vervelende is dan dat we s avonds niet meer echt een plekje hebben om fijn te zitten dan zitten we samen voorin dus achter het stuur zeg maar.... Laten we hopen dat de dametjes snel weer saampjes hun draai vinden in het samen slapen dat brengt rust voor ons allemaal!