Op pad naar de camper

Vandaag kunnen we de camper ophalen en dan kan ons verdere avontuur beginnen. Echter het ophalen van de camper is ook al een avontuur op zichzelf… we hebben besloten er naar toe te gaan met het openbaar vervoer. Volgens dat wat Thomas heeft uitgezocht moet dat prima lukken. Echter het is erg warm en we hebben drie kleine kinderen, maar goed we gaan het avontuur toch gewoon aan! De meisjes krijgen beide hun eigen tas op de rug, Izabella neemt ook nog een koffertje, Thomas draagt onze grote rugzak en een trekkoffertje. Ik duw de buggy met Boaz erin, zijn bedje er bovenop en een kleinere rugzak op de rug en zo beginnen we aan onze tocht. We moeten eerst een behoorlijke klim naar boven, dat put ons al aardig uit maar iedereen zet moedig door, alles voor het goede doel.

We stappen flink door, tenminste op het tempo wat we allemaal aan kunnen en komen zo uiteindelijk bij de trein aan. Twee haltes verder kunnen we er weer uit, weer een stukje lopen richting bus. Na even wachten kunnen we hier in stappen, het is nog een beetje gedoe qua betaling en uiteindelijk mogen we gratis mee. De buschauffeur heeft er aardig de gang in en we moeten echt wel de spullen wat vasthouden zodat er niets valt. Nu weer uit de bus en weer lopen… ik heb ooit eens in een survivalboek gelezen dat zingen altijd helpt. Een gouden tip al zeg ik het zelf, ik gebruik het vaak dus ook deze keer. Terwijl ik de toch wel loodzware buggy en intussen met twee rugtassen extra, de meisjes hebben de moed opgegeven, probeer moed te houden zing ik vrolijk: “ Ik wordt altijd wakker met een wijsje in mijn hoofd, Op een onbewoond eiland, Ik wil een kangoeroe” (een gezellig repertoire van kinderen voor kinderen) Ook Olivia heeft de smaak te pakken en zingt vrolijk mee. En zo komen we moe maar voldaan aan bij de verhuurder van de camper.

Het papierwerk neemt enige tijd in beslag, maar dan kunnen we er toch echt op uit met onze eigen huis op wielen. En zalig gevoel, here we come!!

Na het inslaan van voor enkele dagen eten rijden we naar…… waar we uiteindelijk 1 nachtje blijven logeren. De camper is geweldig, een heel wat meer luxer exemplaar dan die we hadden in Nieuw Zeeland, hij is eigenlijk nog splinternieuw met amper 20000 km op de teller.

De eerste camping is bij een bar en volledig uitgestorven er is werkelijk niemand alleen de dame die er woont en in de bar met restaurant werkt. In de rit hier naar toe zijn we heel wat verbrande bossen tegen gekomen. Maar wat hoop geeft is het feit dat al heel wat bomen nieuwe jonge takjes en blaadjes hebben en de grond hier en daar al weer begroeid is met varens en grassen. Een mooi beeld is het niet al dat zwart, het maakt triest en is ook enigszins luguber.

Op deze eerste camping zijn we de enigen, nou ja enige mensen dan. We krijgen in het veld achter ons heel wat bezoek van kangoeroes super leuk om te zien. We kijken allemaal onze ogen uit, wat een leuke beestjes!!