Nog één dagje aan het strand

Vanuit Boquete vertrekken we vroeg in de ochtend, we hebben een lange reis voor de boeg! We gaan nog voor één dagje richting de kust en dan naar onze eindbestemming Gamboa wat in de buurt van Panama stad ligt.

De reis verloopt gelukkig goed over wisselende wegen die we intussen gewend zijn. De kinderen zijn intussen gewend aan het reizen en gedragen zich eigenlijk prima, ik heb heel wat luister verhaaltjes gedownload en we luisteren weer naar mooie verhalen van Jip en Janneke, Dikkertje Dap en ook komt er een heel repertoire van Kinderen voor Kinderen voorbij. Terwijl wij rustig over de weg rijden worden we plots tot stilstand  gemaand door een Motoragent. We rijden naar de kant en Thomas moet zijn Paspoort en rijbewijs laten zien. Wat blijkt, we zijn geflitst 12 km te hard... heel eerlijk we geloven er niets van! Je mag hier 80 en we rijden al de hele reis langzamer dan 80, continu worden we ingehaald door anderen die ons hard voor bij razen. Veel harder kunnen we ook niet met al die gaten in de weg. We voelen ons dus dan ook echt belazerd. terwijl we aan de kant gevraagd worden, worden we zelfs nog door een ander keihard ingehaald. Maar ja, wat moet je de agent spreekt geen enkel woord Engels en wij helaas zeer beperkt Spaans, als we boos worden wordt het er ook vast niet veel beter van. We luisteren dus maar braaf naar al zijn Spaanse verhalen. Veel bewijs heeft hij overigens niet, hij laat op een ouderwetse soort lazerding zien dat we 92 km per uur zouden hebben gereden, tja dat kan hij zelf wel hebben ingetoetst er is verder niets te zien, geen nummerplaat niets...

Maar goed, we gaan maar akkoord veel anders zit er niet op, maar we balen flink. We krijgen een briefje mee met hierop de naam van een plek waar we zouden moeten zijn. Geen adres niets, alleen een naam en daar zouden we moeten betalen. Dit gedoe geeft heel wat oponthoud gedurende onze al lange reis. We hebben geen idee waar we moeten zijn en ons internet werkt niet meer. Uiteindelijk vinden we in Santiago een politiebureau waar we heen gaan, ook hier spreekt niemand ook maar iets van Engels en het blijkt niet de juiste plek. Een van de dames weet Thomas wel op een iets wat gebrekkige manier te vertellen waar we wel moeten zijn. 

Naar wat omwentelingen en zoeken vinden we uiteindelijk een oud kantoor ergens aan de kant van de weg, daar moeten we zijn. Ik blijf in de auto met de kinderen terwijl Thomas met het briefje naar binnen gaat. Hij moet eerst een tijd wachten. Vervolgens naar het ene loket waar het briefje vervangen wordt door een nieuw briefje om vervolgens bij het tweede loket 50 dollar te moeten betalen. De agenten zijn tevreden, wij iets minder... maar goed we kunnen weer verder!

Het plan was dat we rond lunchtijd aan zouden komen, echter door dit gedoe komen we natuurlijk veel later aan. Ons humeur is intussen iets minder dan het was en de buikjes knorren we besluiten dus om toch onderweg te stoppen om te eten. we komen langs een Subway, daar heb ik echt wel zin in een lekker broodje met kaas en groenten dat zal er wel in gaan!  Zo komen we uiteindelijk bij de Subway terecht en smullen we allemaal van een broodje. 

Ok, nu het laatste kilometers en dan eindelijk zijn we bij ons hostel in El Farallón Del Chirú, bij de kust dus ;-) Na inchecken en ons ene tasje in onze kamer te hebben gelegd, veel meer hebben we niet nodig voor een nachtje, ontdekken de kinderen het zwembad wauw super!! Ideaal want het is hier warm... heel wat warmer dan in Boquete. De kids nemen een duik in het zwembad en zijn al snel weer de lange reis vergeten. Ik merk dat ik echt even moet wennen en wil rustig aan de kant van het water gaan zitten met een drankje, ik loop over het randje en merk niet dat het dak half boven het zwembad heel laag is. Terwijl ik naar de zwemmende kinderen kijk loop ik er langs...denk ik... maar ik stoot keihard mijn hoofd... ik weet me nog juist op de been te houden en val niet in het water maar dat scheelt maar weinig. Ik zie even allemaal sterretjes voor m'n ogen en voel me heel slecht. Gelukkig trekt het snel weg het enige wat overblijft is een mega bult op mijn hoofd...

Uiteindelijk kan ik genieten van de spetterende kinderen. Er is ook nog een ping pong tafel Izabella en Thomas spelen nog een potje voor we besluiten nog even naar het strand te gaan. 

 Het is hier duidelijk behoorlijk toeristisch het strand is aardig druk bezocht, vooral of eigenlijk alleen maar door Panamezen en wij dus. Er staan kraampjes op het strand met spulletjes te koop en er klinkt muziek, nieuw voor ons tot nu toe waren de stranden die we bezocht hebben aardig leeg. Maar het geeft niets, het water is heerlijk verkoelend en we genieten van een frisse welverdiende duik in het water!

Er komen al snel twee Panameze meisjes op Boaz en Olivia af, die duidelijk graag willen samen willen spelen. Boaz en Olivia kijken wat onzeker in het rond, ze verstaan het niet niet, maar snappen ergens wel dat ze willen samenspelen. Zodra Olivia en Boaz aan een zandkasteel beginnen komen de meisjes er terug aan en geven hun harkjes en schepjes in bruikleen super lief. 

Zo genieten we gelukkig nog even van een fijn momentje op het strand en zijn we het gedoe snel weer vergeten. 

Wanneer langzaam maar zeker het zonnetje naar beneden gaat, het wordt hier dagelijks vroeg donker, wandelen we terug naar ons hostel om ons te douchen. De douche is koud brr... en een pisstraaltje het zand gaat er dus maar moeizaam af eenmaal we een beetje schoon zijn begin ik aan ons avondeten. Ik wandel eerst even naar de supermarkt die tegenover ons hostel is, een mini klein winkeltje maar ideaal. Ik maak spaghetti wat iedereen lekker smaakt. 

Izabella geniet van het hostel omdat er veel honden en twee katten wonen, de hondjes zijn heel rustig en worden graag geaaid, genieten dus voor haar. Ze geeft ze zelf namen, alles wordt genoteerd en ze tekent een van de honden na. 

We gaan allemaal vroeg ons bedje in we zijn moe na onze reisdag, het is maar een simpele kamer met wat kraakbedden maar het doet ons niets we slapen heerlijk!

De volgende ochtend sta ik vroeg op, voor het zonnetje op komt. Ik wandel door het doodstille dorpje naar het strand terwijl ook mijn viertal nog heerlijk ligt te slapen. Ik wandel over het strand en geniet hiervan een prachtige zonsopkomst. Het is bijzonder om te zien hoe snel dat eigenlijk gaat, eerst een streep rood licht, vervolgens een klein balletje en al heel snel de volledige zon. Ik geniet in stilte van dit prachtige schouwspel en van dit moment van alleen zijn en stilte voor de dag begint en iedereen weer een stukje aandacht van mij opeist. Ik hoop deze gewoonte in Belgie ook te kunnen behouden, het doet me goed, het geeft rust in mijn hoofd en echt tojd voor mij zelf waar ik soms echt behoefte aan heb. 

Wanneer ik terug kom ontwaakt langzaam maar zeker iedereen uit een diepe slaap. Olivia heeft zin in een spelletje we spelen met zijn tweetjes een paar potjes uno terwijl de rest rustig aan op staat en ons ontbijtje wordt klaar gezet. Heerlijk we kunnen weer een keertje genieten van een ontbijt  die we niet zelf hoeven te maken. 

Na het ontbijt lonkt het zwembad alweer en duiken de kinderen met volle buikjes lekker in het zwembad. Ook Thomas neemt nog een duik, terwijl ik geniet van de hangmat en een goed boek. Izabella heeft haar in tussentijd gestort op een tekening van een van de honden hier in het hostel.

Voor we vertrekken eten we nog snel een kleine lunch en dan vertrekken we naar Gamboa, onze laatste stop tijdens deze reis. (oh, het gaat veel te snel....)